Podano do stołu!

Chyba ktoś tu szykuje śniadanie. Oj, będzie jajecznica z kurkami. Nie widzicie jajek? Bo właścicielka jeszcze ich nie przyniosła, właśnie po nie poszła oraz po masło. Po drodze pewnie nastawi wodę na herbatę, bo cytrynę już naszykowała.
Chmm... może się wproszę? Kubeczek drugi czeka na gościa.





PS. Kwiaty żywe :) i wiem, że cytryna tak średnio wyszła :P to się jeszcze poprawi ;)
#dollhouse

Domek - czyli idealny przykład, jak można dążyć do perfekcji i być coraz dalej celu

Pokażę Wam dziś domek. Taki trochę mchem obrośnięty, trochę z patyków składany i kamyczków murowany. Domek pewnej bardzo małej wiedźmy, który dzieli niekiedy ze swoimi przyjaciółmi. To znaczy miała dzielić i miała mieszkać. Niestety mebli nie dowieźli. A nie dowieźli mebli, bo stolarz się z drzwiami opóźnił, okna też nie wykończone, że nie wspomnę o zdunie, który był, ale zapił no i piec nie pali, tylko dymi. Słabo, słabo. I pomyśleć, że ten stan w budowie trwa już ponad dwa lata...

Postanowiłam stworzyć dom na miarę moich wyobrażeń. Dom, który będzie wycyzelowany, z naturalnych materiałów. Jednym słowem perfekcyjny. I ta jego doskonałość mnie przerosła. Widząc jego braki i niedociągnięcia nijak nie kwapiłam się do wykończeniówki. Coś tam czasem niby zrobiłam - np. dywanik, czy kanapę. Coś tam czasem zakupiłam z myślą o wnętrzu. Ale jak ustawiać wnętrze, gdy brak "ramy", gdy krzywe są ściany?

I tym oto sposobem domek stał, marniał, czasem służył za budę dla kota i wiądł - dosłownie, bo mech użyty na dach wysechł na wiór i z zielonego zrobił się brunatny i kurzołapny. Otynkowane betonem (serio) ściany zaczęły się wykruszać i jakoś tak coraz bardziej trzymałam go z daleka od moich oczu. Moja wizja i cel z każdym dniem oddalała się coraz bardziej.
Aż pewnego dnia... i tu zaczyna się nowa historia.
Jest pełna mobilizacja.
Ambicje zostały obniżone.
Dzieje się! A co z tego wyjdzie zobaczycie już wkrótce :)

Mam dla Was parę zdjęć z domku z czasów jego świetności, a na końcu obecny stan prac budowlanych.



Przypominam się, że można wbijać na fejsa blogowego oraz na instagrama szukać emilia_baczynska :)

Moje życie w słoiku

Zazwyczaj życie w słoiku wyrasta mi samo, bez mojego udziału i w zasadzie wbrew moim zamiarom. Dziś pokażę wam takie, które sama zaszczepiłam na grunt słoika. I to bardzo dosłownie grunt, bo musiałam podsypać ziemią, żeby się przyjęło. A, czy tak właśnie jest, to okaże się dopiero za jakiś czas. Na razie widzę przez szybkę, że mech ma się dobrze. Kiedy go wkładałam do środka nie wyglądał zbyt szczególnie i szczerze wątpiłam, czy się zazieleni, ale dał radę. Mam nadzieję, że w nowym środowisku odżyje również widliczka.


Widliczka, to chyba najbardziej delikatna roślina z jaką miałam do czynienia. Zachwyciła mnie od pierwszego spojrzenia i oczywiście dałam się skusić na zakup.
Stojące doniczki, w równych rządkach na sklepowym regale, wyglądały niesamowicie z tymi swoimi korzeniami zewnętrznymi. Roślina ta wypuszcza bowiem u podstawy łodyżek cieniutkie, bezlistne pędy, do złudzenia przypominające korzonki. Dążą one w kierunku ziemi i kiedy natrafią na wilgotne podłoże, ukorzeniają się. Fajnie, nie? :)

Pochodzi z lasów tropikalnych Ameryki i niestety trzeba jej zapewnić 100% wilgotności powietrza do dobrego rozwoju. Nie można też dopuścić do przesuszenia podłoża. Zastanawiam się, co za geniusz marketingu wpadł na pomysł, żeby sprzedawać ją jako Wielkanocną (!) ozdobę w jednym z marketów! Musiałam trafić na świeżą dostawę roślinek, ponieważ już na drugi dzień przedstawiały sobą obraz nędzy i rozpaczy.

A tymczasem doczytałam dokładnie, co udało mi się kupić i ambitnie postanowiłam, że mój okaz nie padnie po miesiącu. Znalazłam jej idealne miejsce, dobrą osłonę i... przejęta tym, żeby jej nie przesuszyć - przelałam ją! Z mojego sporego krzaczka został jedynie fragment. Jedyne co mi pozostało, to spróbować uratować, to co przeżyło.

I w ten sposób doszliśmy do sedna - dżungli w słoju. Sama koncepcja zamykanych pejzaży, ogrodów w szklanych naczyniach, podobała mi się już od dawna. No to sobie zrobiłam :)
I uwierzcie, na jednym nie poprzestanę!

Foto wyzwanie - warzywo

Hej, lubicie #wyzwania fotograficzne? Już tylko do 12 lipca można zgłosić swoje warzywko do naszej fotogry :) Każde ujęcie dozwolone! No i każde warzywko się liczy :)

W prowansalskim stylu

W styl ten ubrałam dwie osłonki, które będą latem umilać nam czas na zewnątrz, służąc na przykład jako wazony na zielska wszelakie.
Wczesną wiosną sklepy zarzucone są żonkilami, krokusami i hiacyntami w różnych, fikuśnych nieraz doniczkach. Często kupno samych osłonek jest dużo droższe niż w zestawie z sezonowymi kwiatami. Ja zawsze poluję na moment przecen, kiedy rośliny zaczynają już nie wyglądać i obsychają, a sklep chce się pozbyć towaru. W tym roku upolowałam tak cynkową konewkę i wanienkę.



Tradycyjnie odleżały swoje nim przyszedł na nie czas. A przyszedł wraz ze słońcem i kwitnącą lawendą :) Styl prowansalski jest sielski i uroczy - dla mnie zdecydowanie bardziej na taras, czy balkon, niż do mieszkania. Zauroczenie wiejskimi klimatami i białymi, przecieranymi meblami już dawno mi przeszło. W zasadzie nawet na dobre się nie rozwinęło :)

Ale może macie własną wizję tego stylu? Zapraszam do Piaskownicy do zabawy, a poniżej mój gotowy zestaw :)